Słodki Flirt Kastiel - Rozdział 26

    Przed ostatnią lekcją była godzina wychowawcza, jak zwykle było całkiem luźno. Violetta rysowała coś w swoim zeszycie, Rozalia chyba esemesowała z Leo bo była uśmiechnięta od ucha do ucha i wpatrywała się w ekran urządzenia. Iris odrabiała zadanie domowe na następną lekcję, ja swoje zrobiłam wczoraj więc mam spokój.

-Uwaga, chciałbym coś ogłosić. - odezwał się Faraz i po chwili rozmów wszyscy zwrócili uwagę na wychowawcę. -W związku z nadchodzącymi świętami, dziewiętnastego grudnia nie będzie zajęć tylko wigilia klasowa. - po klasie rozległ się pomruk rozmów.

-W zeszłym roku było fajnie, ale było by lepiej gdyby Iris nie zapomniała przynieść talerzyków. - policzki Iris zrobiły się czerwone.

-Nie musicie mi tego wypominać! W tym roku niczego nie zapomnę przynieść.

-Bo ci będziemy przypominać. - powiedziała Roza i cała klasa zaczęła się śmiać. Iris zrobiła tylko obrażoną minę ale po chwili się uśmiechnęła.

-Proszę o spokój, nie skończyłem mówić. - trochę szkoda mi Pana Farazowskiego, kiedy klasa się rozgada ma problemy z uspokojeniem jej. W końcu Faraz doszedł ponownie do głosu. -W tym roku będziecie losować osoby, którym macie sprawić prezent. Przygotowałem już wszystko do losowania. - każdy po kolei wylosował kartkę. Wylosowałam zwinięty papierek i stanęłam z boku by odczytać napisane tam imię. Oby Kastel, oby Kastel. Wtedy była bym mniej zestresowana podczas wręczania prezentu. Rozwinęłam papierek i moim oczom ukazało się imię klasowego gospodarza. Spojrzałam na stojącego blondyna, wyglądał trochę blado.

-Nataniel?

-Ja to mam pecha. - odezwał się krótko.

-Kogo wylosowałeś że masz pecha? - zapytałam i spojrzałam na trzymaną przez blondyna wylosowaną karteczkę. Kiedy ujrzałam tam imię klasowego łobuza to po prostu mnie zatkało. Co tu powiedzieć. Tolerują się w paczce naszych przyjaciół ale się nie lubią, rzadko się do siebie odzywają. Zaczęłam sobie wyobrażać siebie w podobnej sytuacji, jakbym miała dać prezent Charlottcie lub Li. Przeszedł mnie nieprzyjemny dreszcz, cóż za paskudna myśl. -Pomogę ci coś dla niego kupić. - poklepałam go po plecach.

-Dzięki, normalnie życie ratujesz. - zaśmiałam się z jego komentarza. Rozbrzmiał dzwonek obwieszczający przerwę.

-Co kto ma przynieść ustalimy w przyszłym tygodniu. - powiedział Faraz zanim ktokolwiek zdążył ulotnić się z sali.

    Po zajęciach razem z dziewczynami poszłyśmy na przystanek autobusowy, rozpadało się więc powrót pieszo odpada. Opowiedziałam dziewczyną kogo wylosował Nataniel i że zaproponowałam mu pomoc.

-Nie zapytał się nikogo by się z nim zamienił, na pewno duma mu nie pozwoliła. - stwierdziła Roza.

-Zgodziłaś się mu pomóc ale sama nie masz pomysłu co kupić Kastielowi. - zauważyła Iris.

-Muszę nad tym pomyśleć.

-Może daj mu kupon 'Zrobię dla ciebie cokolwiek zechcesz' – zaproponowała śmiejąc się Rozalia. Spojrzałam na nią zszokowana tą propozycją.

-Nigdy w życiu! Jakbym coś takiego zrobiła to by mnie wyśmiał i wypominał by mi to do końca moich dni! - zaprotestowałam. -Spaliła bym się ze wstydu i pragnęła bym zapaść się pod ziemię!

-To tylko propozycja. - Roza z rozbawioną miną wzruszyła ramionami. -Kogo wylosowałyście? Ja mam Farazowskiego, co ja mam mu niby kupić? Jemu zamiast prezentu przydała by się bardziej wizyta u stylisty! - stwierdziła białowłosa i wsiadła do autobusu, ruszyłyśmy w jej ślady.

-Mi przypadło kupienie czegoś Melanii, mam nawet pomysł co jej kupić. - Iris uśmiechnęła się i poprawiła rudy kosmyk, który akurat powędrował jej po twarzy.

-Ja wylosowałam Nataniela, a ty Violetto?

-Ja mam ciebie Eriel. - dziewczyna uśmiechnęła się. -Mam świetny pomysł na prezent ale na razie pozostanie to tajemnicą. - Ciekawe co wymyśliła, już nie mogę się doczekać wigilii klasowej.

-Już nie mogę się doczekać czwartku! - zawołała wesoło Roza. Muszę pamiętać by wziąć więcej pieniędzy bo Rozalia na pewno mnie namówi do kupienia jakiś ciuchów.

-Do zobaczenia jutro! - wkrótce dojechaliśmy na mój przystanek i żegnając się z przyjaciółkami wysiadłam z autobusu.

-Pa! - odkrzyknęły chórem. Drzwi pojazdu zamknęły się za mną, pomachałam im jeszcze na pożegnanie i udałam się w stronę mojego bloku. Sprawdziła skrzynkę pocztową, ale nie było w niej nic poza kilkoma ulotkami. Nim weszłam do mieszkania rozbrzmiała moja komórka. Szybko zaczęłam szukać jej w torbie, chwilę zajęło nim odnalazłam telefon.

-Słucham? - od razu odebrałam by nie zajmowało to już więcej czasu.

-Hej Eriel! - zawołał wesoło chłopak.

-Kentin! Cześć, trochę czasu nie rozmawialiśmy.

-Bo miałaś próby i dzwoniłaś tylko do Marii.

-Czy ja słyszę nutkę żalu w twoim głosie? - zapytałam podejrzliwie.

-Zdaje ci się. - odpowiedział cicho. -Maria opowiedziała co przydarzyło ci się podczas konkursu, babka jest świrnięta.

-Nie masz nawet pojęcia. - odpowiedziałam wspominając tamte wydarzenia. -Ale mniejsza z tym, co u ciebie słychać?

-Jak byś zadzwoniła to byś wiedziała. - w jego głosie słychać było lekkie rozbawienie. Drażni się ze mną.

-Jakbyś sam zadzwonił i powiedział to też bym wiedziała. - no pogadamy. Uśmiechnęłam się.

-Właśnie zadzwoniłem.

-Tak i nadal nie powiedziałaś co u ciebie słychać, wniosek nawet jak zadzwonisz to nie dowiem się wiele puki sama nie będę o to pytać. - dostałam się do mieszkania i odłożyłam rzeczy. Wtarcie rozmowy zdjęłam buty i płaszcz.

-No już już, spokojnie! Wszystko dobrze, choć ostatnio mój tata się trochę czepia, ale to nic takiego. - odezwał się szybko głos po drugiej stronie słuchawki. W kuchni zaczęłam przygotowywać herbatę i oparłam się o blat. W sumie często tak jest, jego tata jest trochę surowy w niektórych aspektach wychowawczych.

-To nie dobrze żołnierzu! - zażartowałam.

-Tak jest! – zaśmiał się, miałam wrażenie że jeśli by przede mną stał to pewnie by mi zasalutował.

-Nie długo wigilia klasowa i wraz z dziewczynami idę na zakupy, do tego osobno idę z Natanielem.

-Losowanie prezentów miałaś, u nas też było.

-Nie mam pomysłów na prezenty. - powiedziałam z lekkim westchnieniem i zalałam herbatę wrzątkiem, po chwili była gotowa do spożycia.

-Mnie się nie pytaj bo też ich nie mam. Może jak będziesz na w sklepie to coś wypatrzysz. - oznajmił Kentin, w tle słychać było jego mamę.

-Taką mam nadzieje.

-Muszę kończyć, pozdrów tam wszystkich.

-Okej, to pa.

-Do usłyszenia. - usiadłam wygodnie w kanapie z kubkiem napoju w rękach i zaczęłam się relaksować oglądając telewizję.

___________(())﹏﹏﹏_____ミ(^>ω●^)ミ__<Nyaa|___________

Trochę to zajęło ale rozdział już jest, rozdział 25,5 | część 2 pojawi się później. Nie mogę zabrać się za perspektywę Kastiela, muszę znaleźć czas i nad tym przysiąść xd.

<Poprzedni Rozdział    Następny Rozdział>