Słodki Flirt Kastiel - Rozdział 21,5

    Razem z Lysandrem ruszyliśmy do budynku w którym miały odbyć się zapisy. Całkiem spory kawałek do naszej szkoły, dlatego wsiedliśmy w autobus. Zajęliśmy miejsca siedzące, Lys nucił coś pod nosem i patrzył na mijający nas krajobraz. Przed budynkiem z dużą reklamą konkursu muzycznego stało trochę osób i prowadziło dyskusję. Weszliśmy do środka i stanęliśmy w długiej kolejce, wziąłem arkusz który musimy wypełnić. Zacząłem czytać i wtedy dotarło do mnie że nie mamy nazwy zespołu.

-Nie mamy nazwy zespołu. - powiedziałem podając arkusz przyjacielowi.

-Bez tego nie będziemy mogli wypełnić wniosku. Musimy coś wymyślić. - chwilę zastanawialiśmy się nad nazwą, ale nic nam nie przychodziło do głowy.

-Nie ma co tu tak sterczeć, wracamy do domu. Jutro pomyślimy razem z Eriel. - zaproponowałem.

-Masz rację, chodźmy. - ponownie jechaliśmy autobusem, tym razem było całkiem tłoczno i nie było jak się ruszyć. Kiedy wysiedliśmy z zatłoczonego pojazdu mogliśmy odetchnąć świeżym powietrzem.

-Nie zapomnij jutro przynieść arkusza. - powiedziałem przyjacielowi, który teraz zaczął gorączkowe czegoś szukać. -Nie mów mi że go zgubiłeś... - Lysander się nie odezwał. -Nieważne, musimy skupić się na wymyśleniu nazwy. - pożegnałem się z przyjacielem i wróciłem do domu.

    Rano nie śpiesząc się zbytnio szedłem do szkoły, kiedy dotarłem i wchodziłem do klasy zadzwonił dzwonek. Zastał mnie tam niezwykły widok, Rozalia rzuciła się na Eriel i po chwili wtuliała ją w swój biust. Usiadłem w swojej ławce nie spuszczając z wzroku z tej niezwyklej sytuacji. Eriel próbowała się uwolnić z uścisku przyjaciółki. Co one wyprawiają?

-Rozalio! Co ty robisz Eriel?! - krzyknęła Violetta.

-Wiem że w naszych sercach ukrywa się zazdrość o chłopaków, których kochamy. Wiec musimy się wspierać i razem walczyć o to czego pragniemy!

-Co?! - jaka zazdrość? JAKIEGO CHŁOPAKA ONA KOCHA?! Patrzyłem na Eriel, której właśnie udało się wydostać z uścisku Rozali.

-Próbujesz mnie udusić?! - odezwała się uspokajając swój oddech. Muszę jakoś się dowiedzieć kogo lubi. Myśli zaprzątały mi głowę, przez co nie zauważałem że już był koniec lekcji. Na przerwie do klasy wszedł Lys i opowiedział w czym leży problem z zapisami. Przyjaciółki Eriel wymyślały nazwy, ale nic z tego się nie nadawało. Tytuły były dziwne i głupie. Na długiej przerwie postanowiliśmy w szóstkę iść na stołówkę.

-Może po prostu nazwiecie się „Brak nazwy” albo coś.

-”Brak nazwy”... już słyszę śmiech Debry. - powoli zaczynam mieć już dość, ich pomysły są coraz gorsze. Do naszego stolika podszedł Nataniel.

-Eriel. Chciałem cię uprzedzić, że chwilę się dziś spóźnię. - nie zwracałem uwagi na blond chłopaka i jadłem dalej.

-To jest to! - Eriel zerwała się ze swojego miejsca i uwiesiła się na szyi Nataniela. Widząc jej zachowanie wyplułem sok, który właśnie piłem i zacząłem kaszleć.

-Kastiel, prawie oplułeś mnie sokiem! - złościła się Rozalia.

-3 w 1. Nazwa dla zespołu.- powiedziała Eriel stojąc już odseparowana od gospodarza.

-3 w 1, mi pasuje. - uśmiechnął się zadowolony Lysander.

-Nataniel mi dziś to powiedział. Będziemy się dobrze bawić, dokopiemy Debrze i możemy wygrać konkurs. Trzy w jednym. - Eriel zaczęła to wyjaśniać pokazując na palcach. -Same korzyści. - zmierzyłem Nataniela wrogim spojrzeniem. Czy to możliwe ze Eriel zakochała się w nim?

-Co jest Kas? Nie pasuje ci nazwa? - spytała mnie czarnowłosa.

-... Niech wam będzie. - później Eriel oddała nam swoje instrumenty i poszła na umówione spotkanie z blondynem. Czułem jak coś mnie w środku skręca na myśl że będą sami i że Eriel może coś do niego czuć. Razem z Lysem odnieśliśmy rzeczy Eriel do mojego domu, po czym pojechaliśmy się zapisać. Dziś również było całkiem sporo osób, Lysander wypełnił arkusz i wręczył go jednemu z organizatorów. Wróciliśmy do mojego domu i czekaliśmy na naszą towarzyszkę. Wkrótce zabrzmiał dzwonek domofonu i do mieszkania weszła czarnowłosa. Demon od razu zaczął ja witać.

-Potrzymaj. - podała mi torbę i zaczęła głaskać mojego psa.

-Dobry chłopiec.

-Dałaś mi to tylko po to by przywitać się z moim psem?

-Możesz zanieść je do kuchni, zaraz przygotuje nam coś do jedzenia. - zrobi obiad! W sumie to jestem strasznie głodny, ale do tej pory jakoś tego nie czułem.

-Chociaż tyle...

-Mówiłeś coś? - pytała patrząc na mnie swoimi fioletowymi oczami, uśmiechnąłem się i poszedłem do kuchni. Po potwierdzeniu że zapisaliśmy się na konkurs, Eriel rozpoczęła przygotowywać posiłek. Obserwowałem każdy jej ruch, przyjemy zapach spowodował że zaczęło mi cicho burczeć w brzuchy. Kiedy napełniliśmy brzuchy byliśmy gotowi do rozpoczęcia próby, usiedliśmy w salonie i zaczęliśmy. Powoli nadszedł wieczór i reszta zbierała się do domu. Postanowiłem odprowadzić Eriel do domu. Dzięki niewielkiej pomocy Lysandra i wymówce że muszę iść na spacer z Demonem, teraz z Eriel i Demonem szedłem przez park. Wieczór był spokojny, jak zawsze zresztą. Eriel patrzyła gdzieś daleko przed siebie.

-Patrz gdzie idziesz, bo się przewrócisz.

-Co...?! - oczywiście w tym momencie dziewczyna się potknęła, szybko wyciągnąłem ręce i ją złapałem.

-Przecież cię ostrzegałem. - była taka drobna i delikatna w moich ramionach.

-P-przepraszam. - Eriel przez chwilę się na mnie patrzyła, była tak blisko. Muszę się zapytać kogo kocha. Musze to wiedzieć!

-W porządku? - zapytałem się patrząc na Eriel, która właśnie uwolniła się z mojego ochronnego uścisku i zrobiła krok w tył.

-T-tak. - ruszyliśmy dalej, teraz czarnowłosa patrzyła pod nogi. Z każdym krokiem zbliżaliśmy się do jej domu. W tej chwil muzę się zapytać.

-Eriel... - no dalej Kastiel, dasz radę. Ty zwykłe pytanie... Ale bardzo ważne!

-Hm?

-Czy... Czy to prawda co mówiła dziś Rozalia?

-A mianowicie?

-O tym że obie jesteście zakochane...

-!! - spojrzała na mnie zaskoczona, cierpliwie czekałem aż coś odpowie.

-... - Eriel odwróciła ode mnie wzrok

-Mm... To ja już będę szła, dzięki że mnie odprowadziłeś. - dziewczyna próbowała się wymknąć i nie odpowiedzieć na moje pytanie. Nie tak szybko! Złapałem ją za rękę.

-Nie uciekaj i odpowiedz na moje pytanie! - zdenerwowany podniosłem głos, ale nie byłem zły. Po prostu serce waliło mi jak dzwon kiedy czekałem na jej odpowiedź.

-... Tak! Ale to nie twoja sprawa! - Eriel uwolniła się z mojego chwytu i szybko wbiegła do swojego budynku. A jednak...

-To moja sprawa... - szepnąłem i wróciłem z psem do domu.

    Następnego dnia miałem wrażenie że Eriel mnie unika i nic dziwnego. Bo z jej punktu widzenia, wtrącam się w nie swoje sprawy. Cholera czumu tam musi być?! Mało tego że Eriel trzyma się na dystans i mam mętlik w głowie to jeszcze znowu Debra się do mnie przyczepiła.

Na dziedzińcu, kiedy czekałem na Eriel i Lysandra, podeszła do mnie moja była.

-Kastiel, mam nadzieje że przemyślałeś sobie wszystko w swojej czerwonowłosej główce. - uśmiechnęła się niebieskooka. -Jak teraz się do mnie przyłączysz to tylko cię rozsławi, wcielę cię do zespołu na stałe! Razem będziemy w trasie koncertowej, codzienne granie i życie w gwiazdorskim luksusie. - patrzyła na mnie z miną zwycięzcy, jakby to miało mnie przekonać by się z nią zadawać.

-Nie bądź śmieszna, nie wciągaj mnie w swoje chore plany i wyobrażenia. Nie przyłącze się do ciebie nawet jakbyś była ostatnią istotą na ziemi. - powiedziałem jej pełny przekonania i wiary w swoje słowa.

-Co ty mówisz? Przestań się wygłupiać i po prostu się zgódź. - Debra jednak nie dawała za wygraną.

-Wczoraj już zapisałem się z Lysandrem i Eriel na konkurs. I powtórzę jeszcze razy by trafiło to do twojego pustego łba. Nie jestem zainteresowany jakąkolwiek współpracą z tobą, a nawet kontaktem.

-To ta dziewczyna cię zmieniła prawda? Kiedyś byłeś bardziej na luzie. Ma na ciebie niedobry wypływ, przyczepiła się do ciebie. - coraz bardziej mnie wkurza, jeszcze trochę i naprawdę ją zdzielę w tą jej głupią gębę.

-I kto tu do kogo się przyczepił, bo z tego co wiem to ty przyczepiłaś się do mnie! - zacisnąłem pięść by się trochę opanować.

-Dlaczego jej tak bronisz? Lubisz ją? - zaczęła dopytywać z niezadowoloną miną.

-Jest dla mnie ważniejsza niż kiedykolwiek ty byłaś! I tak kocham ją. - powiedziałem pewny siebie.

-Nie macie szans! - krzyknęła w złości. To czy nie mamy szans zależy tylko ode mnie i od Eriel, od nikogo więcej!

-Mam w dupie twoje zadanie. Zrobił bym dla niej wszystko by tylko była szczęśliwa! - powiedziałem jej i na chwilę zamilkła, chyba w końcu zrozumiała że nie ma szans bym do niej dołączył.

-Chyba sobie żartujesz! - zbulwersowała się dziewczyna.

-Mam gdzieś ciebie i tego co powiesz, więc spadaj stąd!

-Kastiel, musimy się zbierać. - odezwał się znajomy głos i odwróciłem się w jego kierunku.

-Zobaczysz, wrócisz do mnie z podwiniętym ogonem. - Debra zagroziła mi, po czym odwróciła się na pięcie i odeszła. Ugh, nie wracaj tu nigdy więcej!

-W twoich snach. - odpowiedziałem i ruszyłem w stronę moich znajomych.

-O co jej chodziło? - zapytał się Lys spoglądając na moją niezadowoloną minę.

-O jakieś pierdoły, jak zawsze. Idziemy. - nie chce o tym rozmawiać, bo się jeszcze bardziej wkurzę. Przez kilka dni atmosfera między mną a Eriel była trochę nie zręczna, ale przez te dwa tygodnie razem graliśmy. Wiec nasze stosunki wróciły do normy. Dziś mamy próbę generalną, bo jutro jest konkurs. Razem z zespołem udaliśmy się do mojego domu. Kiedy otworzyłem drzwi mieszkania już wiedziałem że moi rodzice są w domu. -O nie... - szepnąłem. Teraz się zacznie.

-Kassy tęskniłam kochanie. - moja mama mnie przytuliła.

-Mamo możesz przestać?

-Już już. - odsunęła się ode mnie.

-Dzień dobry Pani. - Lys skinął głową w geście powitania.

-Witaj Lysandrze, mam nadzieje że u ciebie wszystko dobrze.

-Tak, wszystko porządku.

-Dzień dobry. - teraz moja mama uśmiechnęła się do dziewczyny. Od teraz to mi spokoju nie da i będzie chciała wiedzieć wszystko o Eriel.

-Nie przedstawisz nas Kassy? - zapytała mnie spoglądając na mnie znacząco. Tak, od czasu Debry nie przyprowadziłem żadnej dziewczyny do domu i to mówiło jej spojrzenie.

-To moja mama, a to moja koleżanka z klasy.

-Jestem Eriel Wooten, miło mi Panią poznać.

-Eriel?! Czy to nie ta dziewczyna o której ostatnio mówiłeś? - no to się zaczyna. Moja mama oczywiście namówiła Eriel i Lysandra by zjedli z nami obiad, zaprezentowała też Eriel mojemu tacie. Bo tak dla mnie to wyglądało. Czarnowłosa postanowiła pomoc mojej mamie w nakryciu stołu i nosiła talerze z jedzeniem.

-A więc Eriel, lubisz mojego syna? - kiedy wszyscy już siedzieli przy stole, moja mama zaczęła swój wywiad środowiskowy. Zacząłem się krztusić kawałkiem połykanego mięsa. W sumie to chciałbym wiedzieć.

-Eee... j-jak bym go nie lubiła, to nie spędzała bym z nim czasu. - odpowiedź wymijająca, oczywiście, jakże by inaczej.

-Hm, niech będzie. - mruknęła. -A co lubisz w moim synu? - czemu ona zadaje jej takie pytania? Muszę jednak coś z tym zrobić.

-Mamo możesz przestać?!

-No już już, nie maco się denerwować. - odpowiedziała i zaczęła zbierać puste talerze. Lysander zaproponował byśmy zaczęli próbę co mogło uwolnić mnie na chwilę od tego przesłuchania Eriel. Moja mama jednak nie dała się tak łatwo spławić i chciała posłuchać jak gramy, na co się zgodziłem. Mimo iż równie dobrze mogła nas słuchać z innego pomieszczenia w domu. Po próbie generalnej Lys i Eriel pożegnali się i poszli do domu.

    Następnego dnia moim samochodem pojechaliśmy na miejsce konkursu, zaparkowałem na miejscu dla uczestników. Personel wręczył nam plakietki wykonawców, ja dostałem dodatkową do umieszczenia w samochodzie. Jak poszliśmy do przebieralni Roza dała nam nasze stroje. Bez zbędnych ceregieli ubrałem się w otrzymane ubrania. Kiedy zobaczyłem się w lustrze stwierdziłem że bez wątpienia przyciągniemy uwagę i jeśli reszt też ma tego typu stoje to już w ogóle będzie show. Rozalia zachwycała się naszym wyglądem i oczywiście swoją pracą. Eriel nie chciała wyjść z przebieralni z powodu stroju. Roza poszła do jej i zaczęła się zachwycać.

-Eriel, jeśli była bym facetem to wzięła bym cię tu i teraz! - powiedziała podekscytowana białowłosa.

-Co ona ma na sobie?! - zacząłem się zastanawiać a mój umysł i serca powoli zaczynały szaleć.

-Proszę... Kyaa! Gdzie ty mnie dotykasz?! - ona się dobiera do Eriel czy co?! Coś tam szeptały między sobą, ale nie słyszeliśmy co. Właśnie przyszli przyjaciele Eriel, Iris z swoim chłopakiem Arminem, Violetta i Nataniel... Nagle z przebieralni wyszła Rozalia z ubraniami w rękach, za nią krzyczała Eriel. Czarnowłosa wystawiłam głowę za kurtyny i jej spojrzenie powędrowało po przyjaciołach. Po czym popatrzyła się na mnie, jej policzki przybrały czerwony odcień. Rozalia powiedziała bym wyciągnął czarnowłosą z przebieralni. Tak też uczyniłem, stawiała opór ale nie miała szans. Kiedy zobaczyłem Eriel w jej sukience przełknąłem głośno ślinę. Teraz rozumiem co Rozalia miała na myśli mówiąc, że wzięła by ją tu i teraz. Kiedy Lysander powiedział to o czym przed chwilą myślałem spojrzałam na niego wrogo, resztę również poczęstowałem tym spojrzeniem. Nasza projektantka postanowiła że zrobi nam sesje zdjęciową.

-Zrób coś ze swoją bratową bo zaczyna przesadzać. Szepnąłem do przyjaciela.

-Sam spróbuj jej się sprzeciwić. - odpowiedział też szeptem. Kiedy reszta sobie poszła a my poczekaliśmy aż przebieralnia opustoszeje Rozalia zaczęła robić nam zdjęcia. Na pierwszy ogień poszedł Lysander, potem ja a następnie Eriel. Widok dziewczyny, która mi się podoba w takim stroju i w tych wszystkich pozach był świetny, nie mogłem oderwać wzroku. Na końcu kilka wspólnych zdjęć, objąłem Lysa i Eriel ramieniem. Co oczywiście było tylko wymówką by przyciągnąć ją bliżej siebie, ale o tym nikt nie musi wiedzieć. Eriel ubrała płaszcz i poszliśmy do poczekalni, gdzie jak znikąd pojawiła się ona. Debra.

-Myślałam że uciekliście po tym jak zobaczyliście mój występ. Od samego początku było wiadome,
że nie macie ze mną szans. - uśmiechnęła się złośliwie.

-Nie sądzę. Mieliśmy lepsze rzeczy do roboty niż oglądanie twojego nisko klasowego wokalu z podrzędną muzyką. Prawda? - Rozalia odwróciła się do nas. Mina Debry była taka, że po prostu ledwo co powstrzymałem się od śmiechu.

-Grr. - kiedy wkurzona odeszła, nie mogłem już wytrzymać i zacząłem się śmiać.

-Haha, nigdy nie widziałem u niej takiej miny. Rozalia świetna jesteś.

-To chyba oczywiste. - uśmiechnęła się. -To ja idę do reszty, połamania nóg!

-Do zobaczenia później! - Eriel krzyknęła za przyjaciółką. W końcu nadeszła nasza kolei, prowadzący zaprosił nas na scenę. Po kilku słowach zszedł ze sceny byśmy mogli się zaprezentować. Przygotowaliśmy nasze instrumenty, posłaliśmy sobie nawzajem uśmiechy i zaczęliśmy grać. Szybko poruszałem kostkę po strunach, czułem przyjemne i dobrze znane wibracje przechodzące po szarpniętych strunach. Przesuwałem palce po gryfie dociskając struny by kształtować ich odpowiedni dźwięk. Uśmiechnąłem się. Uwielbiam grać! Z ostatnim szarpnięciem strun pozwoliłem im wibrować i nieść dźwięk. Widownia zaczęła klaskać, ukłoniliśmy się i z uśmiechami zeszliśmy ze sceny.

-Poszło bardzo dobrze. - stwierdziłem zadowolony, przybiliśmy sobie piątki. Świetnie się bawiłem a to jeszcze nie koniec.

-Nie możemy się teraz rozpraszać! Przed nami jeszcze jeden występ. - powiedziała Eriel.

-Racja. - zgodził się z nią Lysander.

-Nie mów hop póki nie przeskoczysz. - odpowiedziałem, jednak nie kryłem zadowolenia z naszego występu.

-Dokładnie! - uśmiechnęła się słodko Eriel.

___________(())﹏﹏﹏_____ミ(^>ω●^)ミ__<Nyaa|___________
I tak oto pojawia się przed wami rozdział 21,5 :D. Mam nadzieje że podobała wam się dzisiejsza notka ze strony Kasa. Jego darcie kotów z Debrą i uczucia co do Eriel, oraz występ i rodzinne perypetie^^ Dla tych co nie wiedzą, gryf to część gitary, żeby nikt się nie pomylił i nie stwierdził że Kas nagle gra na mitycznej istocie xD.
W wyglądzie jest tylko jedno anime, a mianowicie Brothers Conflict (trudno oglądało mi się tą haremówkę, moja koleżanka nie dała rady, czasami ją namawiam ale się opiera xD)

<Poprzedni Rozdział    Następny Rozdział>